Dış ülkelere göç, kırdan kente göçün bir uzantısı olarak kabul edilmiştir (Abadan-Unat 1969; Aker 1972; Wilpert 1992). % 3’lük nüfus artış hızı, istihdam edilemeyen iş gücü olarak baskı yaparken, Devlet Plânlama Teşkilatı bu istihdam edilemeyen işgücü fazlasının yurtdışına gönderilmesini planlamıştır (Abadan-Unat 1974; Paine 1974). Türkiye’nin Birinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1962-1976) “fazla işgücünü Batı Avrupa’ya ihraç etme”yi işsizlikle baş etmenin yollarından biri olarak öngörmektedir (Abadan-Unat 1976; Paine 1974). Türkiye işgücü ihraç etmeye Almanya ile 1961’de imzaladığı anlaşma ile başladı. Almanya’dan sonra Belçika Hollanda ve Avusturya ile 1964’de, İsveç ve Avustralya ile 1967’de ve 1981’de de Norveç ile işçi alımı için anlaşma imzaladılar. Bugün 3.5 milyon Türkiye vatandaşı Türkiye dışında 37 ülkede yaşıyor (başta Almanya olmak üzere Fransa, Hollanda, İngiltere, Norveç, Avustralya, ABD, Güney Afrika, Japonya, Kanada, Orta Asya ülkeleri, Orta Doğu Ülkeleri) (Radikal, 2 Ocak 2001). 1991’de Türkiye vatandaşları % 14.1 ile AB ülkelerinde yaşayan en büyük yabancı grubunu oluşturmuştur (Meissner et al.1993). Tabii bunun en büyük kısmı Almanya sınırları içinde yaşamaktadır. 1997’de Almanya’da 2,107,400 Türkiye vatandaşı yaşıyordu (SOPEMI 1999).
Yazinin devamini okumak icin alttaki linki kullanin,
